Rozdział XVIII:

Stay, make my blue moon bright for a change, make my dreams end right…[1]

         W moim życiu zawsze działo się dużo i byłam już do tego przyzwyczajona. Nie dziwiły mnie zlecenia z drugiego końca świata, ani nawet moja zgoda na nie. Byłam obieżyświatem. Nie potrafiłam na dobre zagościć w żadnym miejscu. Przeszłość cały czas się za mną ciągnęła. To piętno odcisnęło się na mnie na zawsze. Jednak od kiedy przeprowadziłam się na stałe do stolicy Katalonii wszyscy moi dawni zleceniodawcy i szefowie dobrze wiedzieli, że nie zamierzałam nigdzie wyjeżdżać. Obecnie byłam dziennikarką piszącą felietony i czasem relacjonującą większe wydarzenia sportowe. Chciałam jak najwięcej czasu spędzać z moim facetem. Bałam się. Po prostu się bałam, że mój dłuższy wyjazd mógłby źle wpłynąć na nasz związek. Nawet del Bosque pod koniec czerwca sobie odpuścił i znalazł nowego rzecznika dla reprezentacji.

         Kiedy spokojnie leżałam sobie na leżaku w naszym wspólnym domu, nagle rozdzwoniła się moja komórka. Niechętnie wstałam i odebrałam.

– Panienka Ria Murillo? – odezwał się męski głos.

– Tak. Z kim mam przyjemność?

– Tak, przepraszam, nie przedstawiłem się. Carlo Verdelli. Pracuję dla RCS MediaGroup.

– Tak, coś o panu słyszałam. – przyznałam zgodnie z prawdą – W czym mogę pomóc?

– Pracowała już panienka kiedyś dla naszego wydawnictwa…

– Owszem. Pracowałam w „Marce”. Tylko, że ja nadal nie wiem, do czego pan zmierza?

– Otóż, już spieszę z wyjaśnieniami. Chciałbym panience złożyć ofertę współpracy. Proponujemy panience posadę redaktor naczelnej „La Gazzetta dello Sport”. Kwota wynagrodzenia jest do negocjacji, ale jako wyjściową proponujemy osiem tysięcy euro miesięcznie. Nie ukrywam, że bardzo nam zależy, by dołączyła panienka do naszego zespołu.

– Bardzo mi to schlebia, ale ja już mówiłam, że nie podejmuję się pracy poza Barceloną.

– Rozumiem, ale Mediolan nie znowu jakoś daleko. – próbował mnie przekonać – Nie musi panienka teraz odpowiadać. Po prostu proszę obiecać, że się zastanowi.

– Dobrze. – westchnęłam – Zastanowię się i jak podejmę decyzję, niezwłocznie do pana zadzwonię.

– Dziękuję. Miłego dnia. Do usłyszenia.

– Do usłyszenia – rzekłam i się rozłączyłam.

         Narzuciłam na siebie zwiewną, krótką sukienkę i weszłam do domu. Stałam tak przy komodzie, na którą rzuciłam komórkę i wgapiałam się w ścianę. W mojej głowie kłębiły się tysiące myśli. Jeszcze niespełna rok temu nie wahałabym się ani chwili, mało tego – już byłabym spakowana i w drodze na lotnisko. Musiałam przyznać, że propozycja bardzo mnie kusiła, ale… No właśnie. Ale to tutaj był Gerard.

– Hej, kocie, wróciłem! – o wilku mowa.

– Hej – podeszłam do niego, uśmiechnęłam się i wystawiłam policzek na powitanie.

– A ty co taka nie w sosie, hmm? Stało się coś? – sięgnął po butelkę zimnej wody z lodówki.

– Nie, tylko… – westchnęłam i usiadłam przy wyspie kuchennej. Przetarłam twarz dłońmi – Przed chwilą dzwonił do mnie Verdelli. Z RCS MediaGroup.

– Co chciał? – zmarszczył brwi.

– Powiedział mi, że czeka na mnie posada. Redaktor naczelny – powiedziałam z „mądrą” miną.

– No to chyba dobrze? Oni wydają „El Mundo”, no nie? – zajął miejsce naprzeciwko mnie.

– Tak, to też – zaczęłam się bawić rękoma.

– Nie mów mi, że chcą, żebyś pracowała znowu w „Marce”? – najeżył się.

– Nie. Nie chcą, bym pracowała w Madrycie. – uśmiechnął się szerzej i położył swoją dłoń na mojej – Chcą, żebym się przeprowadziła do Mediolanu i pracowała w „La Gazzetta dello Sport” – zebrałam się na odwagę.

– Co?! – zdenerwował się – Chyba się nie zgodziłaś?

– Powiedziałam mu, że muszę się zastanowić.

– Chcesz tam jechać?

– Gerard…

– Rozumiem – wstał i ruszył w kierunku schodów. Pobiegłam za nim i złapałam za rękę. Niechętnie na mnie spojrzał.

– Niczego nie rozumiesz. Gdyby zadzwonił do mnie niecały rok temu, pewnie już bym była w samolocie do Włoch – żywo gestykulowałam.

– Więc co ci stoi na przeszkodzie? – zakpił.

– Ty. – powiedziałam prosto z mostu – Nie potrafię tak po prostu stąd wyjechać. Teraz mam ciebie i coś sobie obiecaliśmy jakiś czas temu. Nie chcę spieprzyć tego, co jest między nami, a boję się, że przez wyjazd tak właśnie mogłoby się stać. Sama nie podejmę takiej decyzji.

– A jeśli poproszę cię, żebyś tu ze mną została?

– To jest bardzo dobra oferta. Ale jeśli powiesz, żebym tutaj została… Zostanę – wysiliłam się na uśmiech.

– Zostań ze mną. – wyszeptał – Zmieniasz mnie. Dzięki tobie staję się lepszy. Staję się szczęśliwszy – przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił.

– Dobrze. Zostanę. Dla ciebie. Dla nas – spojrzałam mu w oczy i złączyłam nasze usta w delikatnym pocałunku.

---

[1] Avril Lavigne „Stay”

[Zostań, spraw, by mój niebieski księżyc był otwarty na zmiany, spraw, by moje sny kończyły się dobrze.]

***

Koniec już tuż tuż...